Nieuw: de Workshop B&B Beginnen - Als wij het kunnen, kan u het ook!

Na tien jaar een chambre d’hôte in het midden van Frankrijk concluderen we: wat hebben we het goed - een leuk bedrijf, een lekker huis, een mooie plek. Niet zo gek dat er meer mensen dromen van zo’n bestaan. En wat zou het leuk (lees: interessant, vriendelijk, verrijkend zijn) om die mensen daarmee verder te helpen.

Daarom hebben wij de "Workshop B&B Beginnen" ontwikkeld, met als ondertitel: Als wij het kunnen, kan u het ook!

En dat is natuurlijk ook zo, waarbij er vooraf wel een aantal zaken voorzien en gepland moeten worden. Iets dat natuurlijk geldt voor het starten van welk bedrijf dan ook.

In die voorbereiding zit een financieel en juridisch deel: iets dat goed is 'in te huren' bij financieel of juridisch experts. Dat zijn we niet. Daar verwijzen we graag naar door.

Wij zijn er voor dat grote, praktische, concrete en persoonlijker deel van de voorbereiding: wat willen we, wat kunnen we en welke mogelijkheden zijn er. Hoe zal ons dagelijks leven er straks uitzien? Hoe loopt dat nou echt, een chambre d’hôte?

Hier over praten met anderen, met meer of minder ervaring, is heel verstandig. En zeker ook het aan den lijve ondervinden van de praktijk.

En dat bieden we hier. Met de workshop. Met stages. Met aandacht en als vraagbaak. Omdat we kennis willen delen en omdat we ondernemende types in huis ook voor onszelf inspirerend vinden.

We hebben een Workshop Weekend gepland van vrijdag 12 mei met vertrek op maandag 15 mei 2017, geheel verzorgd en met een vol programma. Maar andere (meer individuele) mogelijkheden zijn er ook.

Meer informatie over deze workshop op onze website: https://www.edelins.com/workshop-bb-beginnen-als-wij-het-kunnen-kan-u-het-ook/ Of bel of mail ons: 
info@edelins.eu // 0033 (0)6 0800 9923

Want we vieren die 10 jaar chambre d'hôte in Château des Edelins graag met u.

Google Earth vertelt u wie u bent

Google-t u zichzelf wel eens? Confronterend. Rare foto's waarvan u niet eens wist dat ze bestonden. Vreemde stukken die u ooit schreef en (gelukkig) allang vergeten was. Lijstjes met namen waarvan die van u opeens tussen staat, omdat u deelnam aan een of ander evenement. Of niet, omdat er anderen bestaan met dezelfde naam.

Maar Google Earth is andere koek. Daar vliegt u, als ware u het middelpunt der middelpunten, vastberaden naar het door u opgegeven adres, van bovenaf. U begint bij dat kleine bolletje, de aarde, waarna Europa in beeld komt, dan Frankrijk en dan wij. Jahoor, we bestaan.

Het heeft iets objectiefs, zo'n beeld van bovenaf. In ieder geval minder gênant dan die oude klassenfoto. Maar toch. Toon mij uw boekenkast en ik vertel u wie u bent, dat blijkt dus ook te gelden voor de foto's op Google Earth.

Op de bovenste foto gaat het nog wel: hier ziet u dat we met ons huis en tuin bijna de helft van het dorp zijn. Maar het dorp is niet zo groot hè. Op de tweede foto ziet u ons terrein, met de boomgaard (voor de kijker rechts), het zwembad en het grote veld, waar ik paden in en om gemaaid heb, zodat u daar leuk kunt wandelen. Maar die laatste foto, kijk, hier komt mijn ware aard opeens naar boven. Ziet u hoe ik het gras maai? In cirkels rondom het rozenperk, in cirkels rondom het prieel, rondjes rondom het lavendelbosje aan de achterkant. En zo precies, iedere baan even breed, tot aan het randje, orde, regelmaat. Ik lijk wel niet goed wijs! En erger: ik vind het hartstikke mooi!
(...?!)

Goed, tot zover dan maar. Over tot de orde van de dag en tot eventuele google-earth-gerelateerde-filosofische-gedachten als wat is de wereld toch klein of eigenlijk toch ook heel groot, ja-toch-best-wel-ja-toch-eigenlijk...

Tuinieren en hoe de tuin toch nog probeerde zijn zin te krijgen

Ik ben een beetje bazig. 

Goed, het is opgeschreven, nu weet u het ook, voor als het nog niet was opgevallen. Desondanks zijn er best mensen die mij aardig vinden, dus misschien valt het mee. Maar in en over mijn tuin ben ik wel graag de baas. En dat valt dus niet mee, want ik heb hier 4 hectare en dat zijn veel bomen met takken die ieder jaar langer worden, veel blaadjes die vallen en veel plantjes die zomaar en overal, waar ze zelf zin hebben en zonder overleg(!!!), opkomen.

Het is niet nodig dat hier ieder takje in het gelid hangt. Ik houd wel van een beetje wild. En met mij ook veel dieren, zodat u bij ons vanaf het terras allerlei bijzondere vogels en vlinders kunt zien, eekhoorns en egels, konijnen, hazen en fazanten en zelfs hertjes, in de herfst, in onze boomgaard. En dat zij dan mijn laatste appels van de bomen snacken, dat vind ik prima.

Om al die dieren en de wilde planten tegemoet te komen, omdat het slecht is voor de wereld en omdat er bijna geen grotere schurken bestaan dan die jongens van Monsanto, daarom heb ik de afgelopen twee jaar niet gespoten. Geen gif op onkruid of op gras dat buiten het veld groeit. Ik ging het zelf te lijf, met schoffel, met aardappelschilmes, met azijn, met vuur, met hulp van H, van mijn mama en van nicht E... ik heb het zelfs lief gevraagd en helemaal niet bazig.

Maar dat helpt dus allemaal geen zak.

Nou heb ik geen 4 hectare te schoffelen, maar dat terras en ook het grindpad, dat moet er toch wel enigszins keurig bij liggen. Anders denkt u maar dat het hier een rotzooi is. En daarmee geef ik u, heel gemakkelijk, de schuld: van mijn groeiende ergernis de afgelopen maanden en van dat wat ik gister deed: opruimen, bladeren harken en ook ssssproeien. 

In overleg met de dame van de winkel waar ze zakjes zaad, paardenzadels en franse boerenvrouwen-schorten verkopen kocht ik een fles met oranje bende en dat heb ik verdund over al die gezellige plantjes tussen mijn stenen gespoten. Niet van Monsanto, dat vond deze dame ook. En alleen op het terras en op de helft van het pad, niet in of bij de moestuin, niet in de boomgaard.

Maar toch. En nu wordt het beter. En in maart doe ik het nog een keer. En ja, het is ook opgeruimder en strakker en keuriger. Maar ook voel ik me schuldig... 

En alsof de wereld wist wat ik van plan was, begon het opeens te waaien, heel hard, toen ik net alle blaadjes enigszins maniakaal recht had opgelijnd om ze met de kruiwagen af te voeren (want, daar waar blaadjes liggen, kan de spuit niet bij het onkruid). Ik heb me niet laten ontmoedigen, maar toch...

Fietsen en fietsvakanties, met lekker eten natuurlijk...

Wie veel eet, moet veel fietsen. 

U kent dit gezegde niet? Toch is het waar, althans, dat bleek een paar maanden geleden. Sinds deze zomer heb ik mijn oude liefde namelijk van stal gehaald en rij nu flinke kilometers op de racefiets door de Allier. Neem gerust van mij aan: het is hier prachtig! Daarbij is het goed voor het lijf, want al die lekkere franse hapjes, die begon je toch een klein beetje te zien...

Niet alleen ik vind het hier mooi fietsen. Ook de mensen van de Tour de France: een paar jaar geleden liep de route achter ons huis langs en vorig jaar startte een etappe in Saint-Pourçain-sur-Sioule, 5 km vanaf het château. 

Dit jaar organiseerde de Franse fietsfederatie De Franse Fietsweek ook vanuit datzelfde Saint-Pourçain. Ik kende het fenomeen niet, maar het bleek een ongelooflijk grootschalig evenement, vergelijkbaar met de Nijmeegse vierdaagse, misschien nog groter. Tienduizenden fietsers kwamen naar onze streek, er zijn mooie routes uitgezet en de sfeer, ook bij ons in huis, was super. Aan het einde van de week kreeg ik van onze fietsende gasten de routekaarten, waar ik nu natuurlijk enthousiast gebruik van maak. En die ik met alle plezier ook aan u uitleen.

Kortom, zoekt u nog een leuke bestemming voor een fietsvakantie, meer of minder heuvelachtig en 's avonds lekker eten, dan bent u hier van harte welkom.

Gezond?! Hoe een vreemd initiatief moet leiden tot een fittere bevolkingsgroep...

De Auvergne, bekend om zijn kazen, linzen, goede koeien, heuvels, bergen, mooie vergezichten. Een bijna wild landschap, waar passend 'hartverwarmend' eten bij hoort. Dus hier kijken wij niet op een stukje boter meer of minder, een scheutje room, een plakje spek. En nog een keertje opscheppen, anders beledig je de gastvrouw.

Maar denk nou niet dat het hier gastronomisch een achterbleven gebied is. Ook niet-gastronomisch gebeurt hier overigens veel, er zijn leuke steden, universiteiten en allerhande bedrijvigheid - maar dit terzijde. Populair zijn ook hier de lokale producten, de seizoens- en vergeten-groenten, niet te vet, zonder-toevoegingen. Lekkere dingen die we nu lokaal en hip en bio noemen, maar die hier eigenlijk altijd de norm zijn geweest.

Dus waarom dan dit stukje? 

Omdat een buurman kwam klagen over het café-restaurant in het dorp. En dat is natuurlijk altijd sappig. In dat café brengt de bakker-uit-een-ander-dorp dagelijks het brood voor ons dorp. En ook croissants. En nou had buurman met een handvol andere buurmannen de gezellige gewoonte om iedere woensdagmorgen koffie en croissants te nemen in het café. En nou mocht dat opeens niet meer.

Meestal krijgt 'Europa' de schuld, als er verboden rond ons voedsel gelanceerd worden. Of we zeggen 'Brussel'. Of een actiegroep. Maar in dit geval was het gewoon de eigenaresse van het café: "slecht slecht, die croissants, nee, jullie krijgen ze niet meer, er zit maar rommel in en palmolie en nee, het moet afgelopen zijn met die slechte dingen, jullie worden dik en oud en zo kan het niet langer" (maar dan in het frans).

Gelukkig bakken wij zelf croissants, dus dit embargo raakt ons niet, maar onze buurmannen hadden nu niets bij de koffie. Want zo zakelijk dat de eigenaresse dan met een gezonde vervanging komt, zo zijn ze hier dan weer niet...

Dus na een woensdag met koffie en zonder croissants moest er toch een list verzonnen worden, want mevrouw was niet te vermurwen. Bij wijze van grap vroeg een van de heren of het de week erop dan 'pain aux raisins' (rozijnenbroodjes) konden zijn. En ondanks dat dit van dezelfde bakker komt, gemaakt met hetzelfde croissant-deeg, was het in orde. Er zitten immer rozijnen in, fruit, heel gezond dus, geen probleem. En nu eten onze franse buurmannen dus, een beetje vrouwelijk, pain aux raisins bij de woensdagochtendkoffie. Waarmee de plaatselijke bevolking beslist een stuk vitaler wordt...

Jaarverslag 2013: aardig zijn kost niets extra

Aardig zijn - dat kost niets extra. Oprecht blij zijn met gasten en klanten. En goede kwaliteit leveren, voor een goede prijs. Daar ging het over, in mijn vorige jaarverslag. En dat is dit jaar alleen nog maar belangrijker geworden.

Het was een prima jaar, met veel leuke gasten over de vloer, nieuwe mensen en ook veel terugkomers. Het gaat hier nog steeds goed. En we zijn allemaal gezond. Dat is toch het enige dat nodig is?

En daar praten we ook graag over met vrienden, collega's en collega-ondernemers, dat het niet vanzelfsprekend is. Of je nou brillen verkoopt, catering verzorgt, slager bent of bedden verhuurt, de klant is geen gegeven, geen nummer. Hij kan ook naar een ander, maar komt bij jou, omdat hij het jou gunt, omdat hij zich bij jou prettig voelt, omdat er aansluiting is. En daarvoor moeten wij, ondernemers, ons best doen. En dat is helemaal niet erg. Integendeel. Daardoor halen we het mooiste uit ons bedrijf naar boven. En hebben we dus zelf ook het meest plezier.

In Château des Edelins is table d'hôte, lekker eten, heel belangrijk. Als ik leveranciers kies, dan kies ook ik voor een slager waar ik me prettig bij voel, een vriendelijke molenaar, een aardige wijnboer. En dan ontstaat een samenwerking die verder gaat dan 'inkopen doen'. Mijn slager kan ik alles vragen, hij vertelt mij rustig hoeveel nootmuskaat hij in zijn worst doet en als hem vergeet te bellen om te bestellen, dan belt hij mij. Daar profiteert toch iedereen van?

Afgelopen jaar bakten wij (bijna) iedere dag brood, draaiden we zelf worst (met meer of minder nootmuskaat), maakten verschillende soorten paté, alle bouillons, sauzen, desserts, ijs. Want goed eten zit (voor mij) niet in extreme combinaties of exotische toeren. Het zit in goede grondstoffen, onbespoten, zonder toevoegingen, uit de buurt - een beetje geitewollensokkerig ja, dat wel. Maar zolang we niet fundamentalistisch fanatiek worden is er niets mis. Toch?

Maar vooral zit goed eten in liefde en aandacht. In goede 'vibes'. Ja. Zoals we die ook hebben met onze gasten, vrienden, leveranciers. In grote gesprekken of in een lach - we hoeven elkaar niet in de armen te vallen (maar het mag wel). En die vibes, ik denk dat je dat proeft. Dat dat Château des Edelins maakt tot Château des Edelins. Op naar een mooi 2014.

Jaarverslag 2012: over aardig zijn en andere hippie theorie

“En, hoe ging het nou, in 2012? Met de crisis enzo?”

Enzo?

...

Mensen zijn, natuurlijk niet onbegrijpelijk, nieuwsgierig naar de stand van zaken hier. Ik zal het kort houden: goed nieuws. 

Hier gaat het prima. Goed zelfs.

In de winter voorzien we bedrijven van vergaderruimte en gezelligheid - dat is ook belangrijk bij de kwartaalcijfers. In het voor- en naseizoen hebben we veel fransen voor één of een paar nachtjes. De meeste weekenden zitten we vol. Net als in het hoogseizoen, met stellen en met families, voornamelijk uit Nederland en België. En daarnaast deden we feesten, bruiloften en diners, voor mannen in pak of jongemeisjes in lange bloemenjurken (niet op dezelfde avond overigens).

En dus zijn we blij.

Maar niet alleen omdat we de rekeningen kunnen betalen. Ook omdat onze overtuiging kennelijk werkt: lever goede kwaliteit voor een goede prijs, wees eerlijk, gul en wees aardig. Dan komen de gasten. En dan zijn ze tevreden en komen terug. Of ze sturen hun broer, buurman of vriend.

Klinkt goed, maar ik durf nog best een stapje verder.

Deze hippie-economische theorie past eigenlijk overal, maar zijn velen vergeten dat je met ‘normaal nadenken’  en aardig zijn beter kunt verdienen dan met de kaasschaaf-methode.

Ik ben namelijk nog steeds oprecht verheugd als ik een mail krijg met een reserverings-aanvraag. En dat gebeurt echt vaak. U heeft mij toch maar uitgekozen, uit dat enorme aanbod vakantieplekken. 

De raad van bestuur van mijn bank zou toch net zo blij moeten zijn als ik bij ze wil bankieren? En zijn ze dat? Misschien, ik wil ze best het voordeel van de twijfel geven (ik ben toch die aardige). Maar daarin ben ik waarschijnlijk één van de weinigen. En dat is niet zo gek, want van de blijdschap van mijn bank merk ik nooit iets.

Goed, laat ik, in ieder geval in dit stukje, maar niet verder zeuren over de toestand in de wereld. U bent natuurlijk uitgenodigd om hierover in de onze keuken door te praten. Maar gewoon alleen een kopje koffie komen halen mag ook hoor. Gratis. Want we zijn heel blij met u.

TGV vast verstrikt in klimop?!

Wat zou er gebeuren als niemand zich meer zou bekommeren om het groen? Als alle inwoners van Midden-Frankrijk en masse hun heggenschaar neerleggen, de grasmaaiers in de schuur laten staan? En wat als ook gemeenten hun tuinmannen niet meer inzetten voor het snoeien van struiken, het kort houden van bermen of voor het planten van veelkleurige eenjarigen op precieze onderlinge afstand?

Binnen een maand zou het er rommelig uit zien. Na zes maanden ontstaat er ongemak, want het eigen tuinpad slecht is te belopen, wegen zijn niet goed meer te overzien, rotondes worden nu pas echt gevaarlijk. En na een jaar heb je vanuit de trein geen uitzicht meer en is zelfs de route national nauwelijks meer te berijden.

Rare gedachten? Ze dringen zich aan mij op als ik (weer) de boomgaard maai, als ik een meer dan manshoog struikgewas wegzaag dat ik het jaar ervoor ook heb weggehaald, als ik de buxushaag recht probeer te snoeien. Huizenhoge stapels groenafval verbranden we iedere winter: mooie vuren worden dat (gezellig ook: worstje roosteren, biertje). Maar het is zo veel! 

En stel nou dat ik het niet zou doen? 

Onmogelijk. Als iedereen dat denkt, dan ontstaat bovengeschetst beeld van een ondoordringbaar France: het zuiden is niet meer bereikbaar voor toeristen, wijnen kunnen niet meer geëxporteerd worden naar het noorden, renault, peugeot en citroen blijven met hun auto's zitten, een TGV vast verstrikt in klimop en andere wilde lianen.

Dus, ik zie het als mijn plicht, als grootgrondbezitter, als inwoner van Frankrijk: geknipt, gesnoeid en gemaaid moet er worden. Weg met al dat groen! Want het komt toch weer terug en veel sneller dan je denkt (en wenst). Daarom, als het niet regent: naar buiten, met de collectie gevaarlijk gereedschap die in een horrorfilm niet zou misstaan. En aan de slag! Best lekker eigenlijk.

Hoe een sportieve fietstocht, toch weer eindigde met lekker eten - en het was nog geen tien uur, 's morgens

Dorpsgenoten.

Het plan was, in het kader van de goede voornemens 2012: we brengen de meisjes op de fiets naar school en plakken daar een sportief fietstochtje aan vast. Het begon ook goed, heuveltje op, heuveltje af, wat is het hier toch mooi. Na een half uur passeerde onze buurman, die natuurlijk zijn tractor in de berm zette voor een hand, een kus en een praatje. Na een kwartier maakten we ons rondje af en via het kleine café-restaurant in Bayet om ons baquette op te halen (de bakker zit in een volgend dorp en brengt iedere ochtend het brood voor Bayet naar het café) zouden we naar huis gaan.

Het was kwart voor tien, 's morgens dus, en in het caféetje hadden een paar buurmannen hun eerste glaasje rood al op... Buurman 1 had een wildzwijn geschoten en dus een wildzijnpaté gemaakt, lekker genoeg om aan de buurt te laten proeven. Buurman 2 was een door hem zelf gerijpt kaasje gaan halen, van verse 'rauwe' melk van een bevriende boer uit de bergen. Buurman 3 had ook nog wel 2 soorten paté, van een gewoon varken, maar desalniettemin. In het café was brood en boter, maar ook sterke zwarte olijven, kleine zure augurkjes en natuurlijk Beaujolais Nouveau (pas de souci, da's maar jong en licht...). Absoluut onmogelijk om niet aan te schuiven en zo zaten wij, na een klein uurtje sport, toch weer heerlijk te eten. Met een glaasje wijn - ja hoor, het was immers al bijna tien uur...

De vernieuwde eetkamer, we zijn zo trots!

Met verf van Farrow&Ball
en onze lieve vrienden Marjan&Ben is het superprachtig geworden

Goede kleuren kiezen voor de kamers: leuk!

Eén van de kamers in donkerblauw/wit: het mag iets extremer dan thuis

Een lange gang, maar niet kaal

En dan is rood mooi en lekker warm

Mooi

Een gast ging rustig op het gras zitten en maakte dit - mooi.

Zijn we al geïntegreerd?

Ja, dat gaat eigenlijk wel prima. We hebben leuke contacten met mensen in het dorp. Er zijn buurmannen die helpen met een klus, waarvan we een stuk gereedschap kunnen gebruiken, die bij ons iets komen lenen of op het huis passen als we er niet zijn. En er zijn buurvrouwen die (een enkele keer) passen op de meisjes, helpen met serveren (als we een grote lunchgroep hebben) of gewoon een praatje komen maken.

Maar, we hebben ondertussen ook echte vrienden gemaakt. Vrienden waarmee we samen eten, borrelen, hout hakken, klussen (in willekeurige volgorde overigens), waarmee gesprekken verder gaan dan alleen een praatje.

Dit jaar zijn we door Françoise en Marc uitgenodigd voor het kerstdiner. Françoise had recentelijk een ree aangereden en da's toch zonde om te laten liggen... dus we aten reebout. Françoise is iets ouder dan ik, maar ondertussen een erg goede vriendin en in het kort te omschrijven als een kakmadam-met-laarzen (en zelfspot), dus geen haartje zit verkeerd, het mantelpakje is onkreukbaar en de schoenen passen bij de handtas, maar tegelijkertijd snoeit ze haar bomen, verft haar kilometerslange tuinhek zelf en neemt de meisjes mee uit paardrijden. Toch, het beeld blijft grappig: zo'n française, die haar enorme grijsglimmende mercedes in de berm parkeert, uitstapt en in een keurig crème bloesje dat hert achterin de auto gooit... En met een klein soort cranberry's en selderie-puree was het inderdaad een erg goed hoofdgerecht.

Eind september, bijna zes uur...

Een glaasje in de avondzon

Heerlijk buiten dineren

Met goede wijn ook...

Ik ben dol op mooi servies: veel uit Gien en een beetje brocante

Voor een ontbijt, op het terras, in de zon, zonder haast...

Wanneer zijn we open? Bijna altijd!

Omdat het hier in de zomer en in de winter goed toeven is, omdat wij hier altijd zijn (nee, we hebben geen huis meer in Nederland) en omdat gasten in huis hebben ook gewoon heel gezellig is, zijn we het hele jaar open.
Natuurlijk nemen we ook wel eens een paar weken vakantie. Meestal aan het begin van de winter, om samen met Sinterklaas in Nederland te zijn (krijgen de meisjes een beetje NL cultuur mee). Ook doen we wel eens een grote klus, zo'n chateau is nooit af(...), en dan is het hier voor gasten niet leuk. Maar eigenlijk bent u altijd welkom.

In de winter komen mensen vaak een kleine week: lekker ontspannen bij de haard, wandelen, kerstsfeer in Vichy, Moulins of Clermont Ferrand, er is genoeg te doen. Ook hebben we in de winter (Franse) bedrijven die komen vergaderen en/of teambuilden. We hebben een goede klant, wiens naam ik niet zal noemen omdat dat misschien niet zo chique is (hij verkoopt wereldwijd zijn extreem dure tassen en koffers, druk voorzien van het logo...) en zij komen nu al een paar jaar zeer regelmatig bij ons - daar zijn we best trots op.

Vanaf begin april tot eind oktober is het hier druk. Voor zover je van 'druk' kunt spreken, als je met 10 tot 15 personen 4 hectare kunt verdelen - er is plek genoeg.
Dan hebben we hier veelal vakantiegasten en ook hen zien we regelmatig terug: dat is voor ons echt een compliment. Mensen maken soms een doorreis-stop van 1 nacht en komen het jaar erna een week. En zo is ook de herfstvakantie ons heel dierbaar, omdat we dan al jaren twee neven met hun families over de vloer krijgen, die zo langzamerhand veel meer zijn dan zomaar gasten.

Voor ons is het jaar heel afwisselend en daardoor leuk. En dat is natuurlijk ook belangrijk...

Midden-Frankrijk... hoe is het weer daar?

Gelukkig hebben we er geen invloed op, op het weer. Ook wel eens jammer, want wij willen natuurlijk altijd het beste weer voor onze gasten. Lastig, want soms is dat reuze-warm-zwemweer, soms niet-te-warm-wandelweer... De organisatie is dus niet aan ons, maar in grote lijnen kunnen we er wel iets over zeggen.

Het voorjaar begint zo'n maand vroeger dan in Nederland: voorjaarszon, buiten ontbijten met een vestje aan, lekker aan de wandel of uit de wind op het terras. Soms kunnen de kinderen al in een klein zwembadje spelen. Maar het is hier ook heel groen, dus natuurlijk regent het wel eens (maar minder droevig en grijs, zoals in Nederland).
De zomer is heter en langer dan in Nederland: vaak hebben we warme zonnige dagen. Maar ook dan blijft het hier redelijk groen, dankzij de zomerbuitjes. De hitte bouwt zich in twee weken op, van 24 naar 34 graden, dan een middag/avond regen en onweer, de tuin is weer blij en de volgende dag is het opgefrist, zonnig en zijn we terug bij die 24 graden om iedere dag heter te worden.

De herfst is mijn favoriete seizoen: lekker zacht warm na die hete zomerdagen, een gouden gloed over de tuin, soms de open haard aan bij het diner. Gezellig. En die enkele regendagen - die zijn dan ook wel fijn.
De winter kan koud zijn, met sneeuw soms, zon overdag en 's nachts is min tien niet ongebruikelijk. De temperatuurverschillen tussen overdag en 's nachts zijn groot: het lukt vaak in januari al om buiten te lunchen (met een graad of 15-17 en zon!), terwijl het 's nacht naar ver onder het vriespunt daalt.

Kortom, de zomers zijn hier meestal warm en zonnig, de winters koud en zonnig. In alle jaargetijden kan het regenen (het minst in de zomer), maar minder en korter dan in Nederland. En het waait hier minder, waardoor het minder guur is. Wij zijn er in ieder geval heel blij mee.

Onze boomgaard in het voorjaar: mijn favoriete plek

We oogsten in oktober en dan bakken we taart: tarte tatin, muffins, cake, mmm.

De winter geeft vaak sneeuw, maar net niet vervelend veel

Een paar keer per winter een mooi wit pak: romantisch, ja...

De rozen bloeien de hele zomer door, in 2011 tot in november!

En soms is er zomaar een lieve klant die de dode bloemetjes eruit plukt.

Château des Edelins: ik vind het nog altijd een prachtig huis

In het voorjaar is het hier zo heerlijk groen (en vaak al lekker warm!).

Wie zijn onze gasten?

Het overgrote deel van onze gasten zijn gewoon ontzettend aardig. Na ons eerste jaar verbaasden we ons nog: na één seizoen Château des Edelins hadden we al meer sympathieke mensen ontmoet dan tijdens al onze werkjaren ervoor. Ligt misschien aan de vakantiestemming, waarin mensen zijn, als ze bij ons aankomen. Maar misschien toch ook een beetje aan onze sfeer...
In juli en augustus hebben we hier veel Nederlandse gezinnen met kinderen (tot een jaar of 12). Maar zeker ook altijd een paar stellen, in alle leeftijden. Des Edelins is heel ruim en met een tuin van 4 hectare, zit je elkaar nooit in de weg: oudere mensen hebben zelden 'last' van kleine kinderen - al blijft het natuurlijk een oud huis, met houten vloeren en deuren, waardoor er altijd wel een beetje 'gehorigheid' is. Naast Nederlanders zijn er regelmatig Fransen, Belgen, Zwitsers, Duitsers en Engelsen te gast maar ook exotischer: mensen uit Dubai, Zuid-Afrika, Amerika, Australië, Zuid-Amerika. En de kinderen, ongeacht leeftijd, taal of paspoort, spelen allemaal samen - mooi is dat.
Buiten het hoogseizoen is het aandeel Nederlanders - Fransen ongeveer gelijk, met daarbij een flinke handvol gasten van over de hele wereld. Voor ons is dat natuurlijk heel leuk, die diversiteit aan mensen. We zijn blij niet zo'n 'Nederlandse enclave' te zijn.

We hebben hier 5 kamers en 1 appartement en verwelkomen zo'n 15 personen max, per nacht. In de zomer zitten we altijd vol, dus meestal zijn er dan zo'n 3 of 4 gezinnen en 1 of 2 stellen. Sommige gezinnen hebben 2 kamers, anderen slapen met hun kinderen gezellig op 1 kamer of verblijven een week of meer in het kasteelappartement.
Het is hier groot genoeg om rustig met je eigen partner of gezin vakantie te vieren. Ik heb zelf nogal een hekel aan 'verplichte gezelligheid', dus je hoeft 's avonds niet bij elkaar aan te schuiven voor het diner. Maar het kan wel. En het blijkt erg leuk te zijn: veel mensen raken met elkaar in gesprek, bij een kop koffie in de keuken, tijdens een borrel op het terras, bij de schommel of het zwembad. En dan wordt er toch 's avonds met meerdere stellen of gezinnen aan een grote tafel gegeten. Of de kinderen eten eerst en de volwassenen iets later. Ongedwongen, is een woord dat nu bij mij opkomt. En als ik dit zo opschrijf, een dag voor Sinterklaas, dan krijg ik helemaal zin in ons zomerse volle huis.

September 2007 verhuisd - voorjaar 2008 openden we Château des Edelins

Natuurlijk spraken we er al een paar jaar over: samen een zaak beginnen en dan liefst een leuk Bed&Breakfast. Tijdens een vakantie eind 2005 logeerden we in een inspirerend voorbeeld: 'Reed' had een prachtig huis in Vermont, u weet wel: Amerikaans blauw-grijs, met een veranda, waarop van die witte houten stoelen, voor dat drankje in de avondzon. En Reed, hij had het gewoon heel fijn daar. Met passie serveerde hij ontbijt en met zoveel plezier vertelde hij over de omgeving. Zo zou het leven moeten zijn, dachten we toen, dat je je dagen doorbrengt met iets dat je heel graag doet. En dat je dat deelt met anderen.

En wat doen we dan graag? Koken is (gelukkig) een grote liefde - Nienke deed dit in Amsterdam naast de studie Nederlands (altijd handig...) al professioneel en nu voor onze eigen gasten. Wijnen horen daar natuurlijk bij. Het contact met de gasten is vaak bijzonder: veel persoonlijker en diverser dan we ons voorgesteld hadden. Zo'n château, een eerste deel stamt al uit 1638, in stand houden, maar ook aanpassen aan de huidige standaarden: verf in mooie kleuren, leuke stoeltjes, goede bedden en leefbaar voor grote én kleine mensen. Tuinieren is heerlijk, soms fysiek zwaar, want we hebben veel grote bomen, maar altijd ontspannend. Bij ons is het nooit saai en daar genieten we van. En onze gasten ook, want een groot deel komt terug, ieder jaar weer of zelfs meerdere malen per jaar. Of ze sturen hun buurman, vriend of familie naar ons toe. Wat voor ons natuurlijk het grootste compliment is dat we kunnen krijgen. Bedankt!