Ik ben een beetje bazig.
Goed, het is opgeschreven, nu weet u het ook, voor als het nog niet was opgevallen. Desondanks zijn er best mensen die mij aardig vinden, dus misschien valt het mee. Maar in en over mijn tuin ben ik wel graag de baas. En dat valt dus niet mee, want ik heb hier 4 hectare en dat zijn veel bomen met takken die ieder jaar langer worden, veel blaadjes die vallen en veel plantjes die zomaar en overal, waar ze zelf zin hebben en zonder overleg(!!!), opkomen.
Het is niet nodig dat hier ieder takje in het gelid hangt. Ik houd wel van een beetje wild. En met mij ook veel dieren, zodat u bij ons vanaf het terras allerlei bijzondere vogels en vlinders kunt zien, eekhoorns en egels, konijnen, hazen en fazanten en zelfs hertjes, in de herfst, in onze boomgaard. En dat zij dan mijn laatste appels van de bomen snacken, dat vind ik prima.
Om al die dieren en de wilde planten tegemoet te komen, omdat het slecht is voor de wereld en omdat er bijna geen grotere schurken bestaan dan die jongens van Monsanto, daarom heb ik de afgelopen twee jaar niet gespoten. Geen gif op onkruid of op gras dat buiten het veld groeit. Ik ging het zelf te lijf, met schoffel, met aardappelschilmes, met azijn, met vuur, met hulp van H, van mijn mama en van nicht E... ik heb het zelfs lief gevraagd en helemaal niet bazig.
Maar dat helpt dus allemaal geen zak.
Nou heb ik geen 4 hectare te schoffelen, maar dat terras en ook het grindpad, dat moet er toch wel enigszins keurig bij liggen. Anders denkt u maar dat het hier een rotzooi is. En daarmee geef ik u, heel gemakkelijk, de schuld: van mijn groeiende ergernis de afgelopen maanden en van dat wat ik gister deed: opruimen, bladeren harken en ook ssssproeien.
In overleg met de dame van de winkel waar ze zakjes zaad, paardenzadels en franse boerenvrouwen-schorten verkopen kocht ik een fles met oranje bende en dat heb ik verdund over al die gezellige plantjes tussen mijn stenen gespoten. Niet van Monsanto, dat vond deze dame ook. En alleen op het terras en op de helft van het pad, niet in of bij de moestuin, niet in de boomgaard.
Maar toch. En nu wordt het beter. En in maart doe ik het nog een keer. En ja, het is ook opgeruimder en strakker en keuriger. Maar ook voel ik me schuldig...
En alsof de wereld wist wat ik van plan was, begon het opeens te waaien, heel hard, toen ik net alle blaadjes enigszins maniakaal recht had opgelijnd om ze met de kruiwagen af te voeren (want, daar waar blaadjes liggen, kan de spuit niet bij het onkruid). Ik heb me niet laten ontmoedigen, maar toch...
