Chateau des Edelins

Chateau des Edelins
Chateau des Edelins

Google Earth vertelt u wie u bent




Google-t u zichzelf wel eens? Confronterend. Rare foto's waarvan u niet eens wist dat ze bestonden. Vreemde stukken die u ooit schreef en (gelukkig) allang vergeten was. Lijstjes met namen waarvan die van u opeens tussen staat, omdat u deelnam aan een of ander evenement. Of niet, omdat er anderen bestaan met dezelfde naam.

Maar Google Earth is andere koek. Daar vliegt u, als ware u het middelpunt der middelpunten, vastberaden naar het door u opgegeven adres, van bovenaf. U begint bij dat kleine bolletje, de aarde, waarna Europa in beeld komt, dan Frankrijk en dan wij. Jahoor, we bestaan.
Het heeft iets objectiefs, zo'n beeld van bovenaf. In ieder geval minder gênant dan die oude klassenfoto. Maar toch. Toon mij uw boekenkast en ik vertel u wie u bent, dat blijkt dus ook te gelden voor de foto's op Google Earth.

Op de bovenste foto gaat het nog wel: hier ziet u dat we met ons huis en tuin bijna de helft van het dorp zijn. Maar het dorp is niet zo groot hè. Op de tweede foto ziet u ons terrein, met de boomgaard (voor de kijker rechts), het zwembad en het grote veld, waar ik paden in en om gemaaid heb, zodat u daar leuk kunt wandelen. Maar die laatste foto, kijk, hier komt mijn ware aard opeens naar boven. Ziet u hoe ik het gras maai? In cirkels rondom het rozenperk, in cirkels rondom het prieel, rondjes rondom het lavendelbosje aan de achterkant. En zo precies, iedere baan even breed, tot aan het randje, orde, regelmaat. Ik lijk wel niet goed wijs! En erger: ik vind het hartstikke mooi!
(...?!)
Goed, tot zover dan maar. Over tot de orde van de dag en tot eventuele google-earth-gerelateerde-filosofische-gedachten als wat is de wereld toch klein of eigenlijk toch ook heel groot, ja-toch-best-wel-ja-toch-eigenlijk...

Tuinieren en hoe de tuin toch nog probeerde zijn zin te krijgen

Ik ben een beetje bazig. 
Goed, het is opgeschreven, nu weet u het ook, voor als het nog niet was opgevallen. Desondanks zijn er best mensen die mij aardig vinden, dus misschien valt het mee. Maar in en over mijn tuin ben ik wel graag de baas. En dat valt dus niet mee, want ik heb hier 4 hectare en dat zijn veel bomen met takken die ieder jaar langer worden, veel blaadjes die vallen en veel plantjes die zomaar en overal, waar ze zelf zin hebben en zonder overleg(!!!), opkomen.
Het is niet nodig dat hier ieder takje in het gelid hangt. Ik houd wel van een beetje wild. En met mij ook veel dieren, zodat u bij ons vanaf het terras allerlei bijzondere vogels en vlinders kunt zien, eekhoorns en egels, konijnen, hazen en fazanten en zelfs hertjes, in de herfst, in onze boomgaard. En dat zij dan mijn laatste appels van de bomen snacken, dat vind ik prima.

Om al die dieren en de wilde planten tegemoet te komen, omdat het slecht is voor de wereld en omdat er bijna geen grotere schurken bestaan dan die jongens van Monsanto, daarom heb ik de afgelopen twee jaar niet gespoten. Geen gif op onkruid of op gras dat buiten het veld groeit. Ik ging het zelf te lijf, met schoffel, met aardappelschilmes, met azijn, met vuur, met hulp van H, van mijn mama en van nicht E... ik heb het zelfs lief gevraagd en helemaal niet bazig.
Maar dat helpt dus allemaal geen zak.

Nou heb ik geen 4 hectare te schoffelen, maar dat terras en ook het grindpad, dat moet er toch wel enigszins keurig bij liggen. Anders denkt u maar dat het hier een rotzooi is. En daarmee geef ik u, heel gemakkelijk, de schuld: van mijn groeiende ergernis de afgelopen maanden en van dat wat ik gister deed: opruimen, bladeren harken en ook ssssproeien. 
In overleg met de dame van de winkel waar ze zakjes zaad, paardenzadels en franse boerenvrouwen-schorten verkopen kocht ik een fles met oranje bende en dat heb ik verdund over al die gezellige plantjes tussen mijn stenen gespoten. Niet van Monsanto, dat vond deze dame ook. En alleen op het terras en op de helft van het pad, niet in of bij de moestuin, niet in de boomgaard.
Maar toch. En nu wordt het beter. En in maart doe ik het nog een keer. En ja, het is ook opgeruimder en strakker en keuriger. Maar ook voel ik me schuldig... 

En alsof de wereld wist wat ik van plan was, begon het opeens te waaien, heel hard, toen ik net alle blaadjes enigszins maniakaal recht had opgelijnd om ze met de kruiwagen af te voeren (want, daar waar blaadjes liggen, kan de spuit niet bij het onkruid). Ik heb me niet laten ontmoedigen, maar toch...






Fietsen en fietsvakanties, met lekker eten natuurlijk...


Wie veel eet, moet veel fietsen. 
U kent dit gezegde niet? Toch is het waar, althans, dat bleek een paar maanden geleden. Sinds deze zomer heb ik mijn oude liefde namelijk van stal gehaald en rij nu flinke kilometers op de racefiets door de Allier. Neem gerust van mij aan: het is hier prachtig! Daarbij is het goed voor het lijf, want al die lekkere franse hapjes, die begon je toch een klein beetje te zien...

Niet alleen ik vind het hier mooi fietsen. Ook de mensen van de Tour de France: een paar jaar geleden liep de route achter ons huis langs en vorig jaar startte een etappe in Saint-Pourçain-sur-Sioule, 5 km vanaf het château. 
Dit jaar organiseerde de Franse fietsfederatie De Franse Fietsweek ook vanuit datzelfde Saint-Pourçain. Ik kende het fenomeen niet, maar het bleek een ongelooflijk grootschalig evenement, vergelijkbaar met de Nijmeegse vierdaagse, misschien nog groter. Tienduizenden fietsers kwamen naar onze streek, er zijn mooie routes uitgezet en de sfeer, ook bij ons in huis, was super. Aan het einde van de week kreeg ik van onze fietsende gasten de routekaarten, waar ik nu natuurlijk enthousiast gebruik van maak. En die ik met alle plezier ook aan u uitleen.

Kortom, zoekt u nog een leuke bestemming voor een fietsvakantie, meer of minder heuvelachtig en 's avonds lekker eten, dan bent u hier van harte welkom.







Gezond?! Hoe een vreemd initiatief moet leiden tot een fittere bevolkingsgroep...


De Auvergne, bekend om zijn kazen, linzen, goede koeien, heuvels, bergen, mooie vergezichten. Een bijna wild landschap, waar passend 'hartverwarmend' eten bij hoort. Dus hier kijken wij niet op een stukje boter meer of minder, een scheutje room, een plakje spek. En nog een keertje opscheppen, anders beledig je de gastvrouw.
Maar denk nou niet dat het hier gastronomisch een achterbleven gebied is. Ook niet-gastronomisch gebeurt hier overigens veel, er zijn leuke steden, universiteiten en allerhande bedrijvigheid - maar dit terzijde. Populair zijn ook hier de lokale producten, de seizoens- en vergeten-groenten, niet te vet, zonder-toevoegingen. Lekkere dingen die we nu lokaal en hip en bio noemen, maar die hier eigenlijk altijd de norm zijn geweest.

Dus waarom dan dit stukje? 
Omdat een buurman kwam klagen over het café-restaurant in het dorp. En dat is natuurlijk altijd sappig. In dat café brengt de bakker-uit-een-ander-dorp dagelijks het brood voor ons dorp. En ook croissants. En nou had buurman met een handvol andere buurmannen de gezellige gewoonte om iedere woensdagmorgen koffie en croissants te nemen in het café. En nou mocht dat opeens niet meer.
Meestal krijgt 'Europa' de schuld, als er verboden rond ons voedsel gelanceerd worden. Of we zeggen 'Brussel'. Of een actiegroep. Maar in dit geval was het gewoon de eigenaresse van het café: "slecht slecht, die croissants, nee, jullie krijgen ze niet meer, er zit maar rommel in en palmolie en nee, het moet afgelopen zijn met die slechte dingen, jullie worden dik en oud en zo kan het niet langer" (maar dan in het frans).
Gelukkig bakken wij zelf croissants, dus dit embargo raakt ons niet, maar onze buurmannen hadden nu niets bij de koffie. Want zo zakelijk dat de eigenaresse dan met een gezonde vervanging komt, zo zijn ze hier dan weer niet...
Dus na een woensdag met koffie en zonder croissants moest er toch een list verzonnen worden, want mevrouw was niet te vermurwen. Bij wijze van grap vroeg een van de heren of het de week erop dan 'pain aux raisins' (rozijnenbroodjes) konden zijn. En ondanks dat dit van dezelfde bakker komt, gemaakt met hetzelfde croissant-deeg, was het in orde. Er zitten immer rozijnen in, fruit, heel gezond dus, geen probleem. En nu eten onze franse buurmannen dus, een beetje vrouwelijk, pain aux raisins bij de woensdagochtendkoffie. Waarmee de plaatselijke bevolking beslist een stuk vitaler wordt...